Live at the Matrix 1967: The Original Masters

The Doors efsanesinin başlangıcı ‘Live at the Matrix 1967: The Original Masters’ geçtiğimiz hafta yayımlandı.

‘Büyük Başarının eşiğindeydik ve bunu bilmiyorduk’– John Densmore

Allmusic’den Fred Thomas’ın albüm üzerine yazısı ;

1967 yılının Mart ayında, Los Angeles’ın nispeten tanınmamış rock grubu The Doors, San Francisco kulübü The Matrix’te beş gecelik bir misafirlik yaptı ve küçük ama coşkulu izleyiciler için her gece üç set çalıyordu. Yaklaşık altı hafta sonra grup, ‘Light My Fire’ şarkısıyla listelerin zirvesine çıkarak psikedelik devrimi Amerika ve ötesindeki evlere ve zihinlere taşıdı. ‘Light My Fire’dan sonra süperstarlıktan geri dönüş yoktu ama The Matrix’te çalan grup hemen öncesinde açtı ve dinleyicileriyle bağlantı kurmak için çok çalışıyordu. Kulübün sahiplerinden biri olan Peter Abram, Doors’un The Matrix’teki performanslarının önemli bir kısmını kaydetti ve onlarca yıl boyunca bu kayıtların n’inci nesil kaçak kopyaları dolaşıma girdi.

‘Live at the Matrix 1967: The Original Masters’, tüm materyali doğrudan orijinal analog bant makaralarından yeniden düzenleyerek bu kaçakların çoğunda mevcut olan kalitesiz sesi düzeltiyor. Bu sürüm, gelişmiş ses kalitesine ek olarak daha önce hiçbir şekilde yayınlanmamış bazı bölümleri de gün yüzüne çıkarıyor. Ham, erken bir formda bile (şarkılar arasındaki ılık alkışlara bakılırsa yarı dolu bir kulüp gibi çalan) grup, kendi adını taşıyan 1967 çıkışlarından ‘Soul Kitchen’ gibi şarkılarla güçlü bir şekilde nabız atıyor ve ikinci albüm ‘Strange Days’in parçalarının çoğunu, albümün yayınlanmasına yaklaşık altı ay olmasına rağmen gözden geçiriyorlar.

‘The true fun of Live at the Matrix 1967’ setlerden bol miktarda şarkı, cover ve albüm dışı seçimlerle geliyor. The Doors’un blues etkisi, ‘All Blues’ veya daha önce yayınlanmamış ‘Bag’s Groove’ gibi enstrümantal şarkıların yanı sıra ‘Get Out of My Life Woman’ın bulanık funk’ı gibi bir dizi cover melodide de ortaya çıkıyor. Aynı şarkının farklı gecelerden farklı versiyonları da grubun bu noktada yaratıcı dürtüsünün ne kadar akıcı olduğunu gösteriyor, özellikle de stüdyo yorumundan çok da uzak olmayan patlayıcı bir versiyonda ve ikinci kısmi bir versiyonda görünen ‘The End’de. Jim Morrison’ın ‘Let’s feed ice cream to the rats’ dizesiyle başlayan ve oradan devam eden bir şiir okumasıyla kısmi yineleme.

‘Live at the Matrix 1967’, Doors’un sonsuza kadar tanınacakları şöhrete ve gösteriye tam anlamıyla ulaşmadan birkaç dakika önceki heyecan verici bir belgesi. İlkel bir durumdaki, ancak yeni yüzlerine rağmen zaten heyecan verici ve tekinsiz olan bir grubu yakalıyor.