Derin Bir Yas: Aftersun

Bir baba-kız hikayesi. Anılar silsilesi. Yürek burkarken gülümseten hatıralar…

Filmin konusuna gelecek olursak; Sophie ve babası Calum, 90’lı yılların sonunda iki haftalık bir tatil için Fethiye’ye gelir. Baba, tatilin en başından başlayıp çekebildiği noktaya kadar her anı kamerası ile kaydeder. Sophie’yi ilerde bir yığın canlı görsel ile baş başa bırakmak istercesine…Bir çocukluk travmasının kanıtları olacağını bilmeden belki de.

Calum çok genç yaşta baba olmuş ve filmde 30’lu yaşlarında. Sophie ise 11 yaşında. Film boyunca Calum iyi bir baba olmaya çalışıyor. Bunu zorunluluktan yapmadığı oyuncu Paul Mescal’in yeteneği ile birleştiğinde daha anlaşılır oluyor. Çocuğuna yetebilmeyi isteyen bir baba var karşımızda. Onu hem bu acımasız dünyaya karşı eğitmek , hem onun arkadaşı olmak hem de ona güven vermek istiyor. Zaman zaman kendini yetersiz hissettiği zamanları hıçkırarak ağladığı sahnelerde iliklerimize kadar hissediyoruz. Sophie ise tüm olgunluğunu masum çocuk bakışlarına yansıtıyor. Babasının çabasının farkında aslında ve onunla mutlu da oluyor. Bir arada olamamış bir ailenin üyesi olarak zaman zaman çocuksu kalbi üzülse de… Sophie babası ile ilişkisini aslında içeride bir yerlerde sorguluyor. Aynı anda büyüyen bir genç kız olarak kendini de bu tatilde kurduğu arkadaşlıklar ile fark etmeye başlıyor.

Film boyunca baba kız çok iyi anlaşıyor görünüyor. Sona doğru bir kaç sahnede çatışma yaşıyorlar ve babası kızını ”Seni Çok Seviyorum” notu ile ”bir şekilde” terk ediyor. Filmin sonlarına doğru kamera kayıtları sona ererken bazı sekanslarda Sophie’nin yetişkin hali görülmeye başlıyor. Kendi hayatını kurmuş gibi görünen genç kadını, babası bıraktığı anı mirası ile yasa boğmuş gibi görünüyor.

Filmin insanın içine işleyen bir sıcaklığı ve samimiyeti var. Oyuncuların etkisi oldukça büyük bunda. Paul Mescal son zamanlarda gözüme çarpan iyi oyunculardan. Baba figürünü, tüm o tedirginliği içtenlikle oynamış. Çocuk oyuncu Frankie Corio ise ona harika bir rol arkadaşı olmuş.

Filmin teknik kısmına gelecek olursak; her şey retro tadında. Tüm mekan seçimleri, kıyafetler, fon müzikleri, Türkiye’nin tatil beldesi atmosferi çok güzel yansıtılmış. Renkler ve fotoğraf hissi veren sahne çekimleri ile filmin sinematografisi beni oldukça etkiledi. Yönetmen, 100’dklık bir anı filmi ile kadraja ne sığdırılabilecekse sığdırarak fazlasıyla hakkını vermiş. Filmin negatif yönleri var mıydı? Belki vardı ancak beni rahatsız eden bir nüansa denk gelmedim. Beni içine aldı ve 90’lara ışınladı, tüm filmdeki olaylara canlı şekilde şahit olmuşum hissini yaşattı.

Bu nostaljiyi zaman zaman acı, zaman zaman tatlı şekile bizlere yaşatan, emeği geçen herkese gerçekten teşekkür etmek gerekiyor. Ve sizleri filmde en sevdiğim sahnelerden biriyle baş başa bırakıyorum. David Bowie’nin çok sevdiğim şarkılarından ”Under Pressure” bir filme ancak bu kadar yakışırdı.